Ferrotypia to chronologicznie trzecia z technik, w których obraz pozytywowy uzyskiwany jest w sposób bezpośredni, z którymi mamy do czynienia w początkach tworzenia się zjawiska fotografii.

Sposób wykonywania zdjęć, ich udostępniania i archiwizacji w ciągu ostatnich dziesięcioleci drastycznie się zmienił. Wszechobecny i łatwo pozyskiwany obraz cyfrowy równie łatwo potrafi być zapomniany, a my powoli oduczamy się kontaktu z fotografią jako z indywidualnym, materialnym przedmiotem.

Retusz wprowadzony na powierzchnię odbitki fotograficznej najłatwiej zaobserwować podczas oglądania oryginału w świetle bocznym. Ujawniają się wtedy różnice połysku i faktury, ślady narzędzia, zmiany walorowe i kolorystyczne w miejscu wprowadzonych detali.

Historyczny retusz fotograficzny jest zjawiskiem absolutnie fascynującym, a dla mnie osobiście, ze względu na techniczną i technologiczną bliskość, stał się pomostem, który kilkanaście lat temu przeprowadził mnie z drogi zainteresowania malarstwem w stronę fotografii.

Obcowanie z historycznymi fotografiami wykonanymi w technice ambrotypii jest doświadczeniem unikatowym. Z jednej strony trzymamy w rękach obiekt szlachetny, poprzez bogatą oprawę i rodzaj wykończenia obrazu przywołujący na myśl dagerotyp. Z drugiej zaś, może nas zadziwić wielowarstwowość fotografii, często modyfikowany i kolorowany obraz oraz wytworzona przez szklane podłoże głębia.

Gruby, cienki, błyszczący, matowy, fakturowany, barytowany, laminowany. Papier jest jednym z najpopularniejszych podłoży w fotografii, a jego rodzaj ma nadrzędny wpływ na ostateczny wygląd zarejestrowanego obrazu.

Dagerotypia to pierwsza komercyjna technika fotograficzna, która zrewolucjonizowała sposób rejestrowania i utrwalania rzeczywistości.

Szkło jest materiałem wszechobecnym w procesie powstawania i życia fotografii. Towarzyszy jej od narodzin (jest składową optyki fotograficznej), aż po ekspozycję, gdzie pomaga chronić obiekt przed niszczącymi czynnikami atmosferycznymi. Szkło to także jedno z pierwszych podłoży fotograficznych, którego początek stosowania szacuje się na rok 1847.

Podłoża z tworzyw sztucznych, które skutecznie wyparły szkło z procesów fotograficznych, były okazjonalnie używane już od połowy XIX wieku, jednak ich prawdziwy rozwój nastąpił po 1889 roku, kiedy masowo zaczęto produkować taśmę filmową.

Retusz, intencjonalna ingerencja różnego typu narzędziami i materiałami w obraz fotograficzny, występuje od samego początku istnienia fotografii czyli od ok. 1839 roku.