Historyczny retusz fotograficzny jest zjawiskiem absolutnie fascynującym, a dla mnie osobiście, ze względu na techniczną i technologiczną bliskość, stał się pomostem, który kilkanaście lat temu przeprowadził mnie z drogi zainteresowania malarstwem w stronę fotografii.

Jedną z najciekawszych rzeczy związanych z pracą przy fotografii archiwalnej jest obserwowanie i analiza różnego rodzaju zniszczeń, zależnych zazwyczaj od pierwotnej technologii wykonania obiektu i wynikających z naturalnych procesów starzenia. Jednym z najciekawszych z nich jest degradacja wczesnych tworzyw sztucznych wytworzonych na bazie octanu celulozy, które charakteryzuje duży skurcz, mający bezpośredni wpływa na fizyczne zachowanie się obrazu fotograficznego.

Myśląc o identyfikacji fotografii i szukając informacji pod kątem tego zagadnienia, natrafiamy zazwyczaj na wątki poświęcone identyfikacji samej treści zatrzymanego na zdjęciu obrazu. Efektywna praca nad określeniem obiektu czy zdarzenia przedstawionego na zdjęciu, wymaga od osoby opracowującej zbiory szerokiej, często specjalistycznej wiedzy oraz (nieraz) smykałki detektywistycznej.

Szkło jest materiałem wszechobecnym w procesie powstawania i życia fotografii. Towarzyszy jej od narodzin (jest składową optyki fotograficznej), aż po ekspozycję, gdzie pomaga chronić obiekt przed niszczącymi czynnikami atmosferycznymi. Szkło to także jedno z pierwszych podłoży fotograficznych, którego początek stosowania szacuje się na rok 1847.

Przed przystąpieniem do procesu digitalizacji zespołu fotografii, musimy przygotować się nie tylko merytorycznie (ewidencja) i technicznie (zachowanie obowiązujących standardów cyfryzacji), ale także poznać stan fizyczny zdjęć, co zazwyczaj oznacza przeglądnięcie zbioru wytypowanego do reprografii, określenie stanu zachowania poszczególnych jednostek oraz wykonanie niezbędnych prac konserwatorskich.

Materiały fotograficzne to obiekty bardzo delikatne, szczególnie wrażliwe na niewłaściwe warunki temperaturowo-wilgotnościowe i zanieczyszczenia chemiczne.

Podłoża z tworzyw sztucznych, które skutecznie wyparły szkło z procesów fotograficznych, były okazjonalnie używane już od połowy XIX wieku, jednak ich prawdziwy rozwój nastąpił po 1889 roku, kiedy masowo zaczęto produkować taśmę filmową.