Ferrotypia to chronologicznie trzecia z technik, w których obraz pozytywowy uzyskiwany jest w sposób bezpośredni, z którymi mamy do czynienia w początkach tworzenia się zjawiska fotografii.

Sposób wykonywania zdjęć, ich udostępniania i archiwizacji w ciągu ostatnich dziesięcioleci drastycznie się zmienił. Wszechobecny i łatwo pozyskiwany obraz cyfrowy równie łatwo potrafi być zapomniany, a my powoli oduczamy się kontaktu z fotografią jako z indywidualnym, materialnym przedmiotem.

Historia masowego, barwnego zapisu obrazu dzięki technologiom fotograficznym rozpoczyna się w roku 1903, kiedy to bracia August i Louis Lumière patentują technikę autochromu. Cztery lata później wynalazek trafia do masowej produkcji i w ręce użytkowników-zawodowców, jak i amatorów.

Retusz wprowadzony na powierzchnię odbitki fotograficznej najłatwiej zaobserwować podczas oglądania oryginału w świetle bocznym. Ujawniają się wtedy różnice połysku i faktury, ślady narzędzia, zmiany walorowe i kolorystyczne w miejscu wprowadzonych detali.

Historyczny retusz fotograficzny jest zjawiskiem absolutnie fascynującym, a dla mnie osobiście, ze względu na techniczną i technologiczną bliskość, stał się pomostem, który kilkanaście lat temu przeprowadził mnie z drogi zainteresowania malarstwem w stronę fotografii.

Jedną z najciekawszych rzeczy związanych z pracą przy fotografii archiwalnej jest obserwowanie i analiza różnego rodzaju zniszczeń, zależnych zazwyczaj od pierwotnej technologii wykonania obiektu i wynikających z naturalnych procesów starzenia. Jednym z najciekawszych z nich jest degradacja wczesnych tworzyw sztucznych wytworzonych na bazie octanu celulozy, które charakteryzuje duży skurcz, mający bezpośredni wpływa na fizyczne zachowanie się obrazu fotograficznego.